zmierzyć się z nożem czy pistoletem, niż tkwić w klatce jak zwierzę, czekając na kolejny krok

– Raczej nie. Pewnie chciała się pochwalić zabiciem Lorraine. Cholera, nie rozumiem, o
Nieważne.
sprawi, że zapomni o koszmarze.
Wpatrując się w poplamioną owadzimi zwłokami szybę, opowiadał wszystko po kolei, od
– Co?
Przedzierał się przez gęsty ruch uliczny na stodziesiątce, jechał na południowy skraj
zadzwoniła do biura. Robi mi się słabo na myśl, że mnie złapią, zanim dokończę, zanim
Jennifer.
go o spotkanie. To nie w jej stylu, absolutnie nie. To mężczyźni błagali ją, a ona się tym
– Jasne. – Nie pierwszy raz O1ivia usiłowała zmniejszyć dzielący je dystans, ale
czuł jego uderzenia w głowie, ale wszystko zagłuszał warkot silnika ciężarówki na podjeździe
Nie, pomyślała, wpatrzona w wiosło na ścianie; musi to zrobić sama.
Trinidad pokręcił głową.
– Doskonale.

się na widok jego zawziętej miny. - No, dobrze, zapytam cię wprost. Co się stało?
Na razie dobrze. Rose szybko się uczyła.
- Damy nie przeklinają.
— Być może, popełniłeś błąd — zauważył, chwytając szczypcami płonący żużel i odpalając od niego długą fajkę z wiśniowego drzewa, która zazwyczaj zastępowała mu glinianą, gdy bywał bardziej skłonny do dysputy niż do medytacji. — Być może, popełniałeś błąd, usiłując każdemu swemu sprawozdaniu dodać barw i życia, zamiast poprzestać na zaprotokołowaniu ścisłego dedukowania ze skutków o przyczynach, które jest doprawdy jedynym godnym uwagi momentem w tej sprawie.
- Tak. - Szybko zwiesiła głowę, żeby nie zobaczył napływających do oczu łez. - Ja... byłam niegrzeczna, tatusiu. Przepraszam.
Zmarszczył brwi.
- No właśnie.
- Mogę teraz ją zobaczyć?
- Gdzie jest teraz? - spytał Bryce.
Widząc, jak pobladł, przez moment pożałowała swoich słów, ale nie mogła się pohamować. Gniew, rozczarowanie i gorycz były silniejsze. Zraniona, chciała odpłacić tym samym. Nie potrafiła mu wybaczyć, że zawsze, w każdej sytuacji milcząco stał po stronie matki.
klęska Rosę, jeśli chodzi o ubiór. Trzeba będzie przejrzeć jej garderobę.
- Na szczęście zamyśliłem się i nie słyszałem, co wygadywał Henning.
- O, Boże, jak mi przykro, Szekspirze - powiedziała szeptem i niechętnie wyszła z
Przy śniadaniu specjalnie usiadła obok Rose Delacroix. Nie mogła zostawić
nazwiskami.